Ken je zo’n persoon die je corrigeert wanneer je “hun/zij” verkeerd gebruikt, “als mij” zegt of als je een keertje “ik wordt” schrijft? Vind je dat enorm vervelend, of kun je het wel waarderen? Ik moet je eerlijk bekennen: ik ben zo’n persoon.
Teksten kunnen je maken of breken. Als ik een e-mail, post of nieuwsbrief onder ogen krijg en in de eerste alinea zit een spelfout, ben ik al vertrokken. En geloof mij, dat gebeurt vandaag de dag nog bijzonder vaak. Mijn aandacht verslapt en de oorspronkelijke aanleiding moet wel heel goed zijn, wil de boodschap nog overkomen. Dat zette mij aan het denken… Ik ben vast niet de enige die daar zo over denkt. Dat stukje bewustwording wil ik overbrengen op anderen. Precies daar wil ik een helpend handje in zijn. Teksten van elk formaat nalopen om te kijken of het grammaticaal klopt en er een lekkere flow in zit. Of het helemaal uit handen nemen en pakkende teksten schrijven.
Er zijn verschillende onderzoeken gedaan naar mensen die anderen wijzen op hun spelfouten. Meestal met als conclusie dat zo iemand een onprettig persoon is. Beetje de betweter uithangen. Natuurlijk, over het algemeen is het niet fijn om op een fout te worden gewezen, maar hoe het gebracht wordt is key. Als het te pas en te onpas gebeurt over elk luttel foutje, gaan mijn nekharen ook overeind staan. Ik ben selectief in bij wie ik het doe en let erop hoe ik het breng. Een bevriende ondernemer had een post met een actie online gezet waar een klein spelfoutje in zat. Ik stuurde haar een berichtje om dit aan te kaarten. Haar reactie was dat ze het direct had aangepast en mij bedankte voor de input. Ze weet dat het uit een goed hart komt. Ik doe het immers om haar te helpen, niet om mijzelf een schouderklopje te geven.
Okay, en ik dan? Ben ik zo’n über-taalpurist die geen fouten maakt? Oh, heus wel. Afdrukken noem ik gerust uitprinten, terwijl ik weet dat het een samenklontering is van uitdraaien en printen. Als ik afgeleid ben, glipt er gerust iets doorheen. Auto-correct is vaak mijn grootste vriend, maar tegelijkertijd bloedirritant. Waar ik mijzelf door de jaren heen echt op betrap, is dat ik in een zin woorden soms omdraai. Klein kronkeltje in mijn hoofd. Degene die mij het meest bijblijft is toen ik als kind op vakantie in een lift stond en tegen de ander zei: “knop eens op het drukje”. Laatst nog zei ik tegen de buurvrouw: “de kerk is door de kogel”. Gelukkig merk ik de fout vaak zelf op en kan er vervolgens hartelijk om lachen. En zo niet, corrigeer mij gerust, want daar leer ik weer van.
